Ինչպիսի մեծ խաղեր ու ինչպիսի տխուր վերջաբան: Ոչ հասկացանք՝ ինչու սկսեց, առավել եւս չհասկացանք, թե ինչու իր ծոմապահությունը «հաղթանակով» ավարտեց Րաֆֆի Հովհաննիսյանը: Ո՞ւմ եւ ի՞նչ ապացուցեց: Ո՛չ իր մարմնին (հակառակը՝ մարմինը նրան ստիպեց, որ թարգի նման օյինբազությունները) կարողացավ մի բան ապացուցի, ոչ էլ ոչ մեկին: Իսկական կապիկություն էր: Հակված չեմ վիրավորելու պարոն Րաֆիին, բայց իր արածը ավելի էր, քան կապիկությունը:
Կներեք, որ վերեւում ասի՝ «կապիկություն»: Եթե սա կապիկություն չէ, ուրեմն առնվազն մանկամտություն է: Նո՜ր հիշեց, որ դստեր ծնուննդն է, այ քեզ ուրախ տոն… Չգիտեր մի 2 շաբաթ առաջ…
Ո՜նց են կարողանում աջ ու ձախ մարդկանց, ու որ ամենաահավորն է՝ իրենց համակիրներին էշի տեղ դնեն:
Իրոք, որ ծոմ պահելը բերում է ուղեղի պայծառացման: Ո՞նց մինչեւ հիմա գլխի չէր ընկել ներքին ժողովրդավարության ու ազատության մասին:
Սենց որ մի քիչ էլ գնա, գուցե Ժառանգությունը Սերժ Սարգսյանի կողմից պառլամենտ մտնելու քվոտա էլ ստանա: Այ, դա կլինի իսկական հաղթանակ… եւ դե յուր, եւ դե ֆակտո…
