Ծաղկաձոր 2010
Հայաստանը ունիկալ երկրր է: Թեև տարօրինակ նախադասություն ստացվեց, բայց և այնպես, մի փոքր ունիկալ երկրի տպավորություն է թողել, համենայն դեպս` ինձ վրա: Կհիշեք, որ երկու տարի առաջ պատմել էի իմ` Սյունիք այցելությության մասին և մի դեպք էլ մանրամասնել էի` պետավտոտեսուչի հետ կապված: Չէ, այս անգամ պետավտտեսուչի հետ շփում չենք ունեցել, թեև ահագին ոստիկաններ կային Ծաղկաձորում` հավանաբար տուրիստական կենտրոն լինելու պատճառով: Անցյալ տարի լինելով Դիլիջանում, նկատեցի այնտեղի բնության հրաշալի լինելը և բնականաբար տպավորվեցի: Համեմատության համար նշեմ, որ Ծաղկաձորը ահագին զիջումէ թե’ Վանաձորին, թե’ Դիլիջանին:
Այսպիսով, այս տարի որոշեցինք մի քանի ընկերներով հանգստանալ Ծաղկաձորում` հաշվի առնելով տեղի բարձրաճանաչությունը, քանզի տուրիստական կենտրոն համարվող այս տեղանքը (քաղաք բառը չեմ փորձի օգտագործել, քանզի Նյու Յորքը եթե անվանենք քաղաք, ապա էդ դեպքում Ծաղկաձորը ինչ կոչենք) ինքնին հնչեղ է և պետք է տեսնել:
Ինչևէ, նախ ասեմ, որ գյուղաքաղաքը (այս բառը բնորոշ է և տիպիկ ներկայացնում է բուն իրողությունը), բաժանված է երկու հատվածի` մի հատվածում բավականին քաղաքային տրամադրություններ են, իսկ հարավում ավելի շատ գյուղական սիտուացիա է: ԵՎ վերջապես, ինձ համար բավականին անհաճո էր գյուղաքաղաքի` երեկոյան 10:30-ից հետո մեռելային լռությունը: Կարծես ամեն մեկը փակվել է հյուրանոցային սեփական սենյակում և սպասում է առավոտյան նախաճաշին: Իսկ մենք, համենայն դեպս, հետաքրքրություն չունեինք սենյակում փակվելու:
Ինչևէ, անցնենք առաջ: Մեր մեկ շաբաթյա հանգիստը կազմակերպեցինք գեղեցիկ, հետաքրքիր ու յուրօրինակ: Բայց դե չեմ պատրաստվում մանրամասնել, քանզի անտեղի կլինի: Միայն ասեմ, որ այս նյութը տեղադրելու ցանուկթյուն առաջացավ միայն ստորև բերված երկու նկարի պատճառով: Շատ խոսուն նկարներ են ու բնականաբար հետաքրքիր իրենց էությամբ: Ասեմ նաև, որ առաջին տպավորությունս ստիպեց նկարել ու տեղադրել այստեղ. նյութի առաջին նախադասությունն էլ սրա ազդեցությաՆ տակ է գրված: Կսպասեմ ձեր` բոլորիդ մեկնաբանություններին: Այստեղ կարղ եք նաև պատմել ձեր ամառային հանգստի մասին պատմությունները: Տեսեք, ոնց կուզեք:
Հ.Գ. Ճոպանուղի գնալու ճանապարհին տաքսի վերցրինք ու մեր հարգելի տաքսիստի հետ որոշեցինք մի քիչ զրուցել: Տաքսիստը հպարտացավ, թե Ծաղկաձոր են գալու վեց նախագահներ (նկատի ուներ մոտ ժամանակներս սպասվող ՀԱՊԿ ղեկավարների հանդիումը)` ի հեճուկս մեր հանդիմանության, թե` ձեր քաղաքը մեռած է: Եվ ահա, հարցրի, թե ում կողմն էիք անցած նախագահական ընտրություններին: Ուղղակի հետաքրքիր էր. սիրում եմ մեր տաքսիստների քաղաքական կողմնորոշումը «ճշգրտել»: Եվ տաքսիստը պատասխանեց, թե դա գաղտնիք է: Ասացի` հո հանկարծ Լևոնին չե՞ք ընտրել` բավականին լուրջ էի ասել, այն տպավորությամբ, որ արդյոք կսկսի հայկական մենթալիտետի համաձայն «մութ ու ցուրտ» տարիների մասին լեգենդները պատմել: Եվ պատկերացրեք` ասաց, թե «չէ, Լևոնին ո՞նց ընտրեի, իրա ժամանակ իմ ավտոն տրաքեց»…
Կուանակիկի Բվակի’
Կանգնած ե՞ք… (mp3)
ԱՅՈ
Ներկա պահին ստացվել է 14 մեկնաբանություն
Ձեր մեկնաբանությունը գրեք այստեղ
Մեկնաբանել կարող են F5 բլոգում գրանցված եւ համակարգ մուտք գործած անդամները
լավ էհ՜ ... ապուշ տեղ է. Եղբայրս էր եկել հայաստան, որոշեցինք ստանդարտ մարտրուտով շարժվել եվ ... մի խոսքով կես ժամ էինք ընդամենը ճոպանուղի նստել ... հետ եկա քաղաք ... սաղ գիտեին Քոբուլետի եմ գնացել-եկել ..../էն աստիճանի վառվել էի/
Ճիշտ է օդը շա՜՜՜տ մաքուր է, բայց այդ արեւի տակ անձամբ ես ինձ վատ եմ զգում, վառվում, գլխացավ, etc… Միգուցե մի շաբաթ հետո ընտելանամ այդ կյանքին, բայց հիմա միայն 30 րոպեյից մինչեւ 60 րոպե եմ միայն կարողանում ինձ ստիպել վայելել Տանձաձորի հաճույքները .... ավելին չեմ փորձել.
Philosopher աղբեր, հոդվածդ մի քիչ անկապ վերջացավ ... միգուցե՞ շարունակություն է նախատեսվում
08-08-10 • 03:58 AMԾաղկաձորն իմ մոտ թողնում է տխուր հանգստավայրի տպավորություն. միակ ժամանցը թերեւս խմելն է, որի դեպքում ստեղծվում է արհեստական ժամանց տաք գլխով մարդկանց շրջանում: Մնացածն, ինչպես ճիշտ դիտարկեց Փիլիսոփան, սա է՝
Նկատել եմ նաեւ, որ այժմյան երիտասարդների մի ստվար մասը ժամանցի տակ հասկանում է մաֆիա խաղալը…
Մյուս կողմից, ի՞նչ անել, եթե չխմել կամ մաֆիա չխաղալ… Ինչքան վճարովի ծառայություններ կան, ասենք՝ բիլիարդ եւ այն, փակվում են երեկոյան ժամերին: Ջարդված քարերով բիլիարդն ու տրամվի տակ ընկած ռակետկեքով թենիսն էլ որ չլինի, կարելի է հանգիստ ուտել-գնալ քնել-էլի ուտել-էլի գնալ պառկել-էլի ուտել… Ու երբ էլ կիսաքնած ռեսեպշընիստին հասցնում ես, թե՝ ասենք, բարմենն ո՞ւր է, որ դուռը փակ է, պատասխանը շատ տարօրինակ է՝ իրենց տանն է, եթե պետք է՝ զանգեմ-կանչեմ…
Մի անգամ ստիպված եմ եղել գիշերով մարդկանց ճանապարհել Ծաղկաձորից Երեւան… Իրենք մեկնեցին, ու ես նոր հասկացա, որ մինչեւ հյուրանոց հասնելը կարող է շներն իմ հաշվին մի լավ ընթրիք անեն…
Ինչքան Դիլիջանը կդառնա ֆինանսական կենտրոն, կամ էլ Ջերմուկը՝ Լաս-Վեգաս, այդքան էլ Ծաղկաձորը կվերածվի իսկական տուրիստական կենտրոնի…
08-08-10 • 04:24 AMԴե բնականաբար, եթե ճոպանուղի եք նստել ցերեկվա պիկ ժամին, իհարկե կվառվեիր: Թեև դրանց մոտ ճոպանուղին, ինքս միայն հաստատ կարող եմ պնդել երկրորդ լեվըլի վրա, ժամը 19:00-ից հետո չի աշխատում: Ի դեպ, յուրաքանչյուր լեվըլի համար էլ առանջին պիտի վճարել…
Իսկ քաղաքի մաիսն ասացի արդեն, որ մեռելային քաղաք, գրեթե ոչ մի հետաքրքրություն չկա… Մի հատ «Ջազվե» կա ու մի քանի հատ էլ «կաֆե»՝ մի քանի աթոռ սեղանով, հրապարակում մի հատ կիսատ-պռատ ջուր ժայթքող պուլպուլակ և վերջապես Կեչառիս եկեղեցի… ու վերջ…
Ու սա կոչում են տուրիզմի կենտրոն… Դրա համար վերևում նշեցի, եթե Ծաղկաձորը ևս քաղաք անվանենք, ապա Նյու Յորքի համար նոր անվանում է պետք գտնել:
Այո, մի քանի անգամ նման սիտուացիայում եղել ենք: Ի դեպ, Գիշերն էլ լռություն է… Միայն քաղաքի շրջկենտրոնն է լուսավորված, այն էլ գիշերը էլ բանի պետք չի իր ճրագներով…
Հ.Գ» Ժոժոբա ջան, ճիշտն ասած հոդվածը կարծում եմ հասցրել եմ տրամաբանակաան ավարտի և ակնկալում էի ընթերցողի պատմությունը իր՝ ամառվա հանգստի մասին: Իսկ ի՞նչն էր քեզ կիսատ թվացել:
08-08-10 • 05:00 AMՀա, հա, խմել ասեցիք ... մեր Philosopher աղբորը հիշեցի
Հիմա, կասես ինչ կապ ունի մեկը մյուսի հետ :=)
Մի քանի օր առաջ մի քանի բլոգի անդամների հետ խմում էին Մասիվի անտառներում ժամը 12-ին, մեկ էլ տղաներից մեկը չգիտես ինչու քեզ ու Տաիշային հիշեց եվ ինձ դիմեցին.
Բա ... դու համարը կիմանաս. զանգենք Փիլիսոփայի կանչենք խմելու. Հետո էլ չգիտեմ ինչու հիշեց, որ Տաիշային էլ կարելի է հրավիրել.
Դե, դե էլ քո համարը արդեն վաղուց կորցրել եմ, քանի որ այդ հեռախոսս արդեն անցել է հիշողության գիրկը /իսկ համարը հեռախոսում էլ պահպանված/, մենակ հիշում եմ որ գոլդոտ բիլայնի համար էր ... դե հետո էլ շատ կասկածում եմ, որ կեսգիշերին թռնես-գնաս Մասիվ /Տաիշայի/ հետ գարեջուր ընպելու.
###
Տաիշա, դու ի՞նչ կասես.
###
Դեմոկրատ, դու՞
###
Բլոգի մնացած երեւանաբնակ անդամներ, դու՞ք
----
Որպեսզի սխալ պատկերացում չստացվի .. ասեմ.
Ես բլոգի անդամներով մտերմիկ եվ գողտրիկ հանդիպումների մեծ սիրահար չեմ, վերջին եվ միակ հանդիպում /ինչպես մի քանի որ առաջ հիշեցի/ եղել է 15-20 տարի առաջ, երբ դեռ հայաստանյան շուկայում Ինֆոկոմը եվ Արմինկոն էին ինտերնետ տրամադրում, նույնիսկ էն Դրամատիկական թատրոնի տակի ՀՀՇ-ական շեֆով ֆիրման չէր բացվել, երբ հայաստանում ինտերնետ էին մտնում հիմնականում աշխատանքի վայրից, երբ երեկոյան եվ գիշերային ժամերին հայաստանաբնակ ինտերնետ մտնողների թիվը այնքան սակավ էր, որ սպասում էին, որ աղբարները մտնեն ՄԻՐԿ, որ մարդ լինի շփվելու.
Ի դեպ, այն ժամանակ միակ շփման վայրը, դա հենց ՄԻՐԿ էր հայկանան, եթե չեմ սխալվում իր միակ եվ անփոփոխ Նանա անունով /գրին կարտով ԱՄՆ-ում գտնվող գործազուրկ մամա/ մոդերատորով. Երբ հայաստանաբնակները այնքան քիչ էին, որ նույնիսկ առանց հանդիպման մեկը մյուսին ճանաչում էին մի պարզ պատճառով - ինտերնետի դոստուպ ունեցող միայն մի քանի կազմակերպություն կար.....
Հիմա պատկերացնում եմ, ոնց են ձեզնից շատ-շատերը ղժժում, բայց սա իրականություն էր ......
Սա այն ժամանակներն էին,
երբ Նետսիսի /ապագա/ հիմանդիրն եվ շեֆը ջինսերով Սունդուկն էր, /համենայն դեպս չկա մեկն ով նրան ուրիշ շորերով տեսած լիներ/ - [սա կեսկատակ - հետո վրես չգան կռիվ]
երբ Արմինկոյի շեֆի տղեն «օլիգարխոտ» էր համարվում, քանի որ իրանց տանը ռադիոմոդեմ ուներ, որի պատճառով էլ ոչ ոք նրան չէր սիրում. Համեմատության համար ասեմ, որ մենք նստած էին Ինֆոկոմի կամ Ինտառնետի գողացված լոգինններով Dail Up-ի վրա.
երբ օղակաձեւ այգում գտնվող կառուցվող եկեղեցու պահակ աշխատելն կրուտոյ գործ էր համարվում, քանի որ Եկեղեցու պահակը սաղ գիշեր ինտերնետում ձրի գցած էր.
երբ կայք ունենալն դեռ կրուտոյ ձբաղմունք չէր համարվում, քանի որ անհասանելի էր. Միայն մի քանի ծրագրավորողներ կային, որոնք գիտեին թե ինչ բան է HTML-ը, այն էլ հպանցիկ. Ու դրանից միայն 4-5 տարիներ անց հայտնվեցին դիզնայներ ու ծրագրավորող Վահանները, որոնք իրենց հայկական ինտերնետի «անհասանելի սյուներն» են համարում.
Նկատի ունեմ, որ այդ տարիներին խոսալ հայկական ինտերնետի մասին նույնիսկ ծիծաղելի էր. Իրեն «Արմնետ» բառի հիմնադիր համարող այնժամանակ դեռ ամերիկաբնակ Գրուլը /հիմա կարծեմ Housekeeper/ «Արմնետ» բառի գյուտը տարիներ անց արեց. ... ավելի ուշ միայն գործածական դարձան NewGroup-երը, որտեղ էլ հենց ավելի շփվում էին ծրագրավորողներ ու ադմինները.
-------
Էս ինչ հեռու գնացի
08-08-10 • 15:35 PMԸնդամենը հիշեցի, որ զրկանքներով ու նեղություններով հանդերձ -սրանք երջանիկ տարիներ էին համարվում.
Գաղափարն ինքնին լավն է, բայց ... պատկերացրու օրինակ ես և Դեմոկրատը մի կողմից և Տաիշը մյուս կողմից՝ մի կետում ցածրաճաշակություն, թերուսություն, իսկ մյու կողմում պայծառ աստղ, գերուս, բարձրամակարդակ գիգանտ… Չէ, ախպեր… ռեալ չի… գոնե մակարդակը պիտի համընկնի մի քիչ, թե չէ հանկարծ գարեջուրը իրենց մակարդակին հարիր չխմենք, ինչ երկրաշարժ կլինի…
08-08-10 • 16:45 PMինձ չմոռանաք, եղբայրք պատվական:
Տաիշին էլ կկանչենք, բայց զգույշ կլինեք, էս վերջին պոստերում Տաիշոկը “պոռնո թրիլլերի” մեջ ա, կներեք բայց մի հատ մեջբերեմ, որ իմանաք ով ինչ հագնի, ինչ զենք վերցնի
”Մարմինս պատրաստ էր: Ձեռներս սովորականի պես փորս շոյելով իջան ավելի ցած, որ շոշափեմ մումուշս, ու, երբ մատներս ցայլքիս մազերի մեջ չգտան խորքիս շուրթերը, սիրտս տեղում ահավոր ծակեց ու մի թափից նստեցի:
Ձեռներիս մեջ մոտ 20սմ-անոց տանձ էր: Աչքերս չռեցի, որ լավ տենամ: Տենալու բան չկար: Մատներս շոշափում էին մուգ սիրենվի գույնի` քոքը հաստ, պիրկ ու ձիգ մի խեռի, որն իմ մարմնի մասն էր: 48 վայրկյան հետ թափառելով հիշողությունների լաբիրինթոսում, հենց եզրի վրա գտա այն միտքը, որ ոտներս կերտելու համար, երբ պետք էր տեղից ճկվել` ձեռներս ոտներիս տեղը շոշափելու համար, ասել էի տանձիս ու ղեկը տվել մտքերիս: Իրանք էլ մումուշիս տեղը սարքել էին տանձ:
Մի ուրիշ ձևի մանթո էի ընկել ու դեռ բան չէի մտածում: Ասեցի մի հայելի լիներ` մերկ կանգնեի դեմն ու տեսնեի տանձով Տաիշին: Տեղիցս վեր կացա ու նայեցի կողերս: Դիրեկտորի կաբինետում էի` կարմիր ու մաշված բազկատեղերով դիվանի վրա: Լուսամուտներից անդին գիշերը շատ վաղուց հայտարարել էր իր թագավորության գալուստը:
08-08-10 • 18:17 PMԼավ չեմ: Աչքերը փակելով ասեց Քարտուղարուհին ու ընկավ գիրկս: Սրան քարշ տալով տարա ու գցեցի կարմիր ու մաշված բազկատեղիներով դիվանի վրա: Բերանը երկու մատերովս բացեցի ու արանքից ջերմուկ լցեցի: Հետո դիվանը բացեցի ու պառկեցի կողը: Տանձս դքած կայնած էր ու միտք ունեի սրան կոխելու:
Ձեռս գցեցի Քարտուղարուհու տուտուզին, իսկ ինքը ձեռս բռնեց` յանի դեմ ա: Աղջիկ եմ: Ասեց: Դե սիկտիր, բոզի աղջիկ: Ասեցի: Ու էդ խոսքի վրա Քարտուղարուհին դզվեց: Աչքերի խորքը խառնված էր, բայց ականջները տեղը բերեցին, որ էս Դիրեկտորի ձենը չի: Մինչև սա կջոկեր ինչն ինչոց ա, ձեռս գցեցի ու երկար շորի ցեպը կողից քաշեցի: Լիֆ չկար հագն ու երկու սպիտակ բուրգերից մեկը ձեռովս ընկավ: Տեղում չափեցի ու չափը որոշեցի: Երրորդ ռազմեր էր, ինքն էլ սպիտակ ու ձիգ, ծերն էլ պիրկ ու պռոշի ծարավ: Արխային, ծարավ չես մնա: 20 սանտիմետրը քեզ մի լավ կջրի:
08-08-10 • 18:18 PMՀետո հերթով սաղին շինեցի: Հերթով էկան ու անցան գնացին Պառվաբոզը, Զամդիրեկոտրը, հաստագլուխը....Դիրիժորին սիկտիր արեցի պրյամո: Ասի` դե սիկտիր, քո դիշովի մերը, ես ամեն դիշովկի չեմ շինում, ինձնից ցածր կլասի Շինողներ էլ կան: Պառվաբոզը որ շատ խնդրեց, գազարագույն լաքով սարոշկեն ու յուբկեն ճղի շպրտեցի մի կողմ, հագի կամբիանցիան պատառոտեցի ու ասեցի, որ էդ կամբիանցիաներից էլ ինքը չհագնի: Ասեց` էդ օժիտիս մեջի կամբիանցիան ա: Բոզ, բոզի աղջիկ. բայց դու աղջի՞կ ես էղել պսակվելուց: Աչքը գցելով 48 սանտիմետրի վրա ու վայելելով շինվելու միտքը, սա անկեղծացավ որ` չէ:: Ասեց` Կարգն ա տենց: Կարմիր խնձորի սիմվոլը պարտադիր ա, մինչև հիմա էլ տանում են, մեր վախտով աղջիկ կար տուտուոզից կամ բերանից էր շինվում, որ աղջիկ մնար, ես էդ բաները չեմ արել, ես պրյամո տեղից եմ արել, մարդս քյալ էր` չջոկեց: Էդ խոսքի վրա կատաղեցի` ինչ կար-չկար վրեն ճղեցի, տկլորցրի ու աչքի դեմը Քարտուղարուհուն ըստ պահանջի շինեցի: Բա՞ ինձ, բա՞ ինձ: Դուրս թռավ Պառվաբոզի պոռնկաշուրթ բերանից, բայց ես բարձրակարգ Շնող էի, իրա սմքած մաշկից ու վհուկի կնճռոտ ձեռներից զզվում էի: Համ էլ էն, որ գազարագույն սարոչկեն էր կեղտոտ, բա խնձորը ինչ վիճակում կլիներ՞: Յախք: Դու գնա շորերդ լվալու: Ասեցի ու անցա առաջ: Հաստագլխին չշինեցի, որովհետև ինքը հաստագլուխ էր ու սամթը պիտի գտնեիր, ասի զայլեդ չունեմ, չնայած շատ էր ուոզւմ: Գարաժի վարիչն ու, հատկապես, Զամդիրեկտորը մի ուրիշ կարգի դելիկատես էին: Սլլալով գնաց: Պարզ ա, որ տուտուզից: Լազաթ տվեց:
08-08-10 • 18:20 PMէս ինչ ա կոչվում՞ բժիշկ ախպերներ, զգույշ կլինեք, տանձը վրեն կապած կգա ու հիռիհա՜
08-08-10 • 18:20 PMէհհ ,, ,դրիք էլի թեման հարամիք.
Մյուս անգամ եթե խմելու առիթ լինի, որպես Տաիշայի արվեստի մեծագույն սիրահար, վերջինիս տնից բերելը եվ տուն ճանապարհելը քո վրա…
Համ էլ, ներող որ քեզ անվանական չէի հիշել. Խնդրում եմ Ադմին-ի տաբելի մատյանում կոնտակներդ թող, որպեսզի անհրաժեշտության դեպքում երբ սկսվեն Սբորները, օպերատիվ քեզ գտնել լինի.
Փիլո աղբեր դու էլ ...
Տաիշա, դու էլ /եթե իհարկե ցանկություն կա/. Զամդիրեկտորին, եվ Պառավբոզին լավ կլինի թողնել իրենց գործարանում.
09-08-10 • 02:17 AMՄուշ, փառք տուր որ nanuk_manuk-ի արվեստին դու անտեղյակ ես ... թե չէ բանակից հետո առաջիկա կես տարին իմ բառապաշարը համեմատած նրանի հետ ... դա փառք է.
Հետաքրքիր է, նա գարեջրի հետ ի՞նչպես է
09-08-10 • 02:24 AMԲայց կարևոր է, թե ի՞նչ գարեջուր է. նկատի ունեմ տեսակը, թե չէ «մունք ամեն բան չենք կոնծում»:
Տիգրան Սարգսյանը այս բլոգի կնեղանա երկու պատճառով
1. Իր սիրելի Ծաղկաձորն ենք վատաբանում
2. Տաիշայի տեքստերն ենք մեջբերում Ծաղկաձորի ֆոնին..
Հեսա Բլոգը կփակեն երևի…
09-08-10 • 03:01 AMԴա ձեր պրոբլեմն է …
Նենց էլ հարցնում ես, կարծես թե Չեխիայի բնակիչ լինես. Էս երկրի գարեջուր ընպողների 85 տոկոսը կամ Կիլիկա է ընպում, կամ Կոտայք. Եթե դու բիրդեն զարգացած փիլիսոփաներից ես, ով օրերով դուրս չի գալիս իր տակառից, բայց դուրս գալուց սիրում է մատուցողներին զարմացնել գարեջրի տեսակների իմացությամբ - ապա լուչշե ինքնաբացարկ վերցրու՝ Տաիշայի աչքը լույս.
Վարչապետին չգիտեմ, բայց Տաիշայի դուրը հաստատ կգա
Իսկ տվյալ պահին վերջինս իր «տանձոտ մումուշով» մեզ ավելի մոտիկ է կանգնած, քանց վարչապետը իր կառավարությամբ հանդերձ.
09-08-10 • 04:25 AMՎարչապետին չգիտեմ, բայց Ընկեր Արծվիկը այս տարի նախընտրեց հանգիստը Ուռեկիի Լիզի /միջին կլասի/ մասնավոր հյուրանոցում. Հաստատ կրիզիսը հասել է մեր դեպուտատական կուրպուսին …:-(
09-08-10 • 04:29 AM